شعرپروین اعتصامی

کار مده نفس تبه کار را

کار مده نفس تبه کار را		در صف گل جا مده این خار را
کشته نکودار که موش هوی		خورده بسی خوشه و خروار را
چرخ و زمین بنده‌ی تدبیر تست		بنده مشو درهم و دینار را
همسر پرهیز نگردد طمع		با هنر انباز مکن عار را
ای که شدی تاجر بازار وقت		بنگر و بشناس خریدار را
چرخ بدانست که کار تو چیست		دید چو در دست تو افزار را
بار وبال است تن بی تمیز		روح چرا می‌کشد این بار را
کم دهدت گیتی بسیاردان		به که بسنجی کم و بسیار را
تا نزند راهروی را بپای		به که بکوبند سر مار را
خیره نوشت آنچه نوشت اهرمن		پاره کن این دفتر و طومار را
هیچ خردمند نپرسد ز مست		مصلحت مردم هشیار را
روح گرفتار و بفکر فرار		فکر همین است گرفتار را
آینه‌ی تست دل تابناک		بستر از این آینه زنگار را
دزد بر این خانه از آنرو گذشت		تا بشناسد در و دیوار را
چرخ یکی دفتر کردارهاست		پیشه مکن بیهده کردار را