آقای من....

آقای من....

اى ساحل آرام بخش نجات! اى نور یزدان! اى مهر تابان!

اى فروغ بى‏پایان! اى خورشید همیشه فروزان! اى پرچم نجات در آغوش!

اى چشمه‏سارِ عاطفه را نوش! اى غایب ناگشته فراموش! اى هرکجا فساد، تو هادم!

اى هرکجا نظام، تو ناظم! اى هرکجا قیام، تو قائم! اى همه غم‏ها را تو پایان! اى همه دردها را تو درمان!

اى همه نابسامانى‏ها را تو سامان!

هجر جانکاهت به درازا کشید، چشم‏ها فرو خفتند، جز چشمان شیداى شیفتگان، که در شب یلداى غیبت، طلوع خورشید جهان آراى تو را مى‏جویند، اى خورشید فروزان هستى، دریا طوفانى شد، زورق‏ها همه در هم شکستند، جز زورق سرخ چشم به راهان، که بر فراز امواج فتنه‏ها کرانه رهایى‏بخش تو را مى‏طلبند، اى ساحل آرام بخش نجات! شب تیره غیبت به درازا کشید اما به راستى در تاریخ «وصل و هجران» و در دفتر «عشق و حرمان»، محبتى چنین دیرپا، محبانى چنین پابرجا، هیچ چشمى به خود ندیده است، اکنون یک هزار و شصت و چهار سال است که «جذبه و ناز» و «راز و نیاز» ادامه دارد.